[1] - Stoeber & et al

رویکردهای نظری در حوزه شرم و گناه:

تلاش در جهت تمایز بین شرم وگناه جدید نیست. بعضی از تمایزات اساسی بین این دو هیجان به دهه های گذشته برمی گردد، یعنی محافل روان تحلیل گری و روان شناسی. اگر چه پژوهش های تجربی جدید از این دیدگاه های اولیه حمایت نکرده اند، ولی آگاهی از آنها سودمند است (تانگنی و درینگ، 2002).

رویکرد روان تحلیل گری:

نظریه های زیادی با جهت گیری روان تحلیلی احتمالاً به شرم و گناه پرداخته اند. ولی فروید عمدتاً از تمایز بین این دو هیجان غافل بود. فروید(1905/ 1953؛ به نقل از تانگنی و درینگ، 2002) در کارهای اولیه اش به طور مختصر، در مورد شرم به عنوان یک واکنش وارونه علیه تکانه های جنسی عورت نمایی بحث می کند. ولی در نوشته های بعدی، فروید (1961/1914؛ به نقل از تانگنی و درینگ، 2002) اساساً سازه شرم را نادیده گرفت و در عوض بر مفهوم شناختی تر گناه در رابطه با تعارضات فرامن تأکید کرد. برطبق نظر او، هنگامی که تکانه های نهاد یا رفتارهای من با استانداردهای اخلاقی فرامن برخورد می کنند احساس گناه برمی خیزد. لویس بحث کرده است که فروید (مثل بسیاری از روانشناسان امروزه) در گسترش یک نظریه که عمدتاً بر گناه تمرکز کرده است، تجارب شرم بیمارانش را به عنوان تجارب گناه ممکن است برچسب زده باشد.تعدادی از نو فرویدی ها برای متمایز کردن این دو مفهوم تلاش زیادی کرده اند (مثل هارتمن و لونشاین[1]، ؛ جاکوبسون[2]، ؛ پیرز و سینگر[3]، ؛ به نقل از تانگنی و درینگ، 2002). فروید مفهوم من ایده آل[4] را معرفی کرد. اگر چه وی این سازه را در کار بعدی اش رها کرد ولی روانشناسان من[5] بر این موضوع متمرکز شدند و تمایز بین من ایده آل و فرامن را گسترش دادند، مثلاً پیرز و سینگر گناه را به عنوان واکنشی به برخورد بین من و فرامن می دانند (با ریشه های ترس از اختگی)، در مقابل، شرم به عنوان واکنشی به برخوردهای بین من و من ایده آل تعریف شده است (با ریشه هایی در احساس کهتری و ترس بعدی از فقدان عشق رها شده) (به نقل از تانگنی و درینگ، 2002).